بنام خدا
سی سال پیش ، بیستم آبان ۱۳۶۵ با ارکان گردان انصار الرسول (ص) برای شناسایی خط مهران جهت تعویض نیروهای گردان قبلی با گردان خودمان بسمت خط مقدم حرکت کردیم ، حدود ساعت ۴ بعدازظهر یکی یکی سنگرها را بازدید میکردیم و مسئولین دسته ها توجیح میشدند که شب بعد که نیروها را میآورند در هر سنگر چند نفر را بچینند ، در مسیر این سنگرها درون کانال خط مقدم ، از کانال بیرون آمدم تا خط کمین را با دقت ببینم و در همین لحظه دو نفر تک تیرانداز  عراقی که سر و قلبم را نشانه گرفته بودند شلیک کردند که  با خطا یکی دست چپم و دیگری باسنم را هدف قرار دادند ، با پرت شدنم به زمین یک خمپاره شصت هم کنارم منفجر شد که ترکشهای فراوانی خوردم از جمله ریه سمت چپم که بسرعت فهمیدم دارم تمام میکنم و در حال خفگی هستم و بیهوش شدم ، چهار روز بعد در بیمارستان سجاد تهران بهوش آمدم و متوجه شدم که در ایلام و کرمانشاه چندین عمل شده ام و حالا در تهران بودم ، جمعیت زیادی هر روز به بیمارستان میامدند و البته حالم بشدت وخیم بود ، روز ۲۹ آبان هیچکس بدیدنم نیامد و بسیار تعجب کردم که چرا اینهمه جمعیت یهو آمدنشان قطع شد ، ساعت ۱۰ شب پرستار آمد بیدارم کرد  و گفت که یکی از دوستان آمده و دیدم محمد رضایی صدر آبادی اومده و بی دلیل نشست و الکی حرف می زد و حرف را رساند به برادرم سید حسن و گفت مجروح شده و آرام آرام همان شب خبر شهادتش را داد و آنجا بود که فهمیدم چرا کسی نیامده بود عیادت ، شب سختی بود چون من تا امروز چندین بار مجروح شده بودم و شاید خبر مرگ من خیلی برای خانواده عجیب نبود ولی سید حسن را هیچکس انتظار نداشت ، تا صبح نخوابیدم و درد جسم و درد سید حسن که محبوب مادرم و همه خانواده بود  آزارم می داد ، صبح برای اولین بار بعد از ده روز روی پای خودم ایستادم تمام سوند های وصل به بدنم را داخل پیراهن بیمارستان پنهان کردم و آرام با سرگیجه زیاد از بیمارستان فرار کردم و به محل آمدم سر کوچه از تاکسی دربست که پیاده شدم جنازه حسن را از کوچه بطرف خیابان نواب میاوردند ، همانجا بدلیل خونریزی ریه بار دیگر بیهوش شدم و ...... امروز پس از سی سال همان شهر  مهران که شهادت گاه سید حسن ها بود محل تردد میلیون ها انسان برای ورود به عراق شده است ، روحشان شاد که باعث  آزادی دو ملت عراق و ایران شدند .
تقدیم به هدی سادات نبوی فرزند شهید
سیداحمدنبوی